Op 19-jarige leeftijd werd Jessy officieel lid van de familie van Myriam. Myriam heeft Jessy geadopteerd, maar je zou evengoed het omgekeerde kunnen zeggen: Jessy heeft de familie van Myriam geadopteerd, haar naam, waarden en verleden. Een verhaal van gehechtheid, twijfels en vreugde. Een verhaal boordevol liefde.  

Jessy is een klein meisje van 3 jaar wanneer ze in het leven komt van Myriam, een alleenstaande moeder van een 12-jarige zoon en fysiotherapeute in het bijzonder onderwijs. Een paar jaar eerder had Myriam achtereenvolgens het verlies van een heel jonge dochter en een echtscheiding meegemaakt. “Het rouwproces kostte tijd. Toen besloot ik een kind te verwelkomen via een pleegzorgorganisatie.” Myriam nam alle nodige stappen en kreeg de goedkeuring om pleegmoeder te worden. “Op een mooie dag kreeg ik een telefoontje: Jessy was onderweg.”  

De ontmoeting  
“Ik ben haar gaan opzoeken in het kindertehuis. We zorgden een paar maanden voor een voorlopige opvang, om aan elkaar te wennen. Die aanpak wordt altijd gevolgd. Eerst bracht in in het tehuis tijd met haar door, daarna kwam ze een middag, een weekend…” Die maanden van voorlopige opvang vielen zwaar. “Jessy zag haar biologische ouders nog regelmatig. Ze zat in een loyaliteitsconflict: soms wilde ze me niet zien. Het werd rustiger zodra ze bij ons kwam wonen.”  

Adopteren?  
Jessy was 6 of 7 jaar oud en woonde al drie jaar bij Myriam toen er een gerechtelijke beslissing werd genomen die veel veranderde in hun leven: haar biologische ouders werden uit hun ouderlijke rechten ontzet. Jessy werd zo ‘adopteerbaar’ – net zoals haar twee biologische broers, die door twee andere families werden opgenomen. “Jessy’s jongste broertje werd snel geadopteerd,” herinnert Myriam zich. “Maar ik was bang voor de puberteit. Ik wist niet of ik haar kon begeleiden tot ze volwassen zou worden. Ik wachtte liever met praten over adoptie. Ik wilde ook dat ze er volledig mee zou instemmen: niet alleen als kind, maar als weloverwogen keuze. Het moest haar keuze zijn, net zoveel als de mijne.”  

“Ik wachtte liever met praten over adoptie.”   Myriam

Een steeds sterkere band  
Jessy kan zich weinig herinneren van die eerste jaren. “De band die ik begon te smeden met mijn grote broer en mijn mama, dat was tijdens uitstapjes, uitjes en weekenden. En de hulp bij schoolwerk: ze steunden me enorm. Ik heb dyslexie en dysorthografie, ik studeer niet gemakkelijk. Als ik mijn studie heb kunnen afmaken, was dat dankzij mama en mijn broer.   “Moeilijkheden op school zorgden voor spanningen, maar hebben ons ook sterker gemaakt omdat we de conflicten konden overwinnen,” vertelt Myriam. “Ik had mijn pubercrisis zoals iedereen,” geeft Jessy toe, “maar ik heb nooit gezegd ‘Je bent mijn moeder niet’. Ik sloeg wel eens met de deur, maar meer ook niet.”  

Volle adoptie  
“Hoe ouder Jessy werd, hoe meer ik de behoefte voelde om haar op gelijke voet te stellen met mijn biologische zoon”, zegt Myriam. Beetje bij beetje kwam ze meer te weten over de verschillende vormen van adoptie en werd haar idee duidelijker. “Ik wilde een volle adoptie, zodat Jessy echt deel zou uitmaken van ons gezin. Zodat ze ook juridisch mijn dochter zou zijn en dezelfde rechten zou hebben als mijn zoon. Wat betreft de nalatenschap en bijvoorbeeld ook het recht op levensonderhoud: zelfs als een jong volwassene het moeilijk heeft, moet de ouder helpen als hij daartoe in staat is. Bij een gewone adoptie zou Jessy niets van dit alles hebben gehad: dat was ondenkbaar.”   Ook Jessy onderzoekt de kwestie. “Toen ik 15 was, gaf ik op school een spreekbeurt over de verschillende vormen van adoptie. Ik ging kijken naar kinderen die volledig en gewoon geadopteerd waren. Ik had er al over nagedacht, maar niet over gesproken. Toen mama erover begon, vertelde ik haar dat ik de voorkeur gaf aan een volle adoptie. Ik wilde geen band meer hebben met mijn biologische ouders. Ik wilde niet het risico lopen om hun schulden te erven. En ik wilde haar naam aannemen. Om haar te bedanken. Zij heeft me opgevoed, dus was het logisch dat ik haar naam zou dragen.”  

Procedure van drie jaar  
Myriam en Jessy begonnen aan de procedure. “We moesten de adoptieaanvraag indienen voordat Jessy 18 werd, anders kon het alleen een gewone adoptie zijn. Ik moest een opleiding volgen zoals alle adoptieouders: het was surrealistisch, want ik leefde al lang met een kind dat niet van mij was.” “Toen het dossier klaar was, moesten we naar de familierechtbank,” vervolgt Jessy, “We moesten allemaal samenkomen om de adoptieovereenkomst op te stellen, ook met mijn biologische ouders. Maar ik wilde ze niet zien. Dus lieten we mijn instemming vastleggen door een notaris.”  
Myriam: “Bij de rechtbank ontmoette ik de biologische moeder van Jessy –  de vader kwam twee keer niet opdagen, waardoor alles lang duurde. De rechter beschouwde de afwezigheid van de vader als een duidelijke weigering, maar ging er toch meer door omdat Jessy’s biologische broertje al was geadopteerd. De hele procedure duurde 3 jaar.”  

Moeder en dochter voor altijd  
In april 2017, op haar 19de, werd Jessy officieel de dochter van Myriam. “Jessy maakte al deel uit van het gezin. Maar de vreugde was groot toen het zover was.” De adoptieaankondiging die naar alle familieleden werd gestuurd, getuigt van het immense geluksgevoel van Myriam om voor altijd Jessy’s moeder te worden en haar haar naam te geven. 
Jessy: “Ik beschouwde mezelf al als lid van de familie, maar alles werd gemakkelijker qua administratie. Als ik papieren moest invullen op school, waren er altijd alleen maar vakjes ‘vader’ en ‘moeder’ die ik kon aankruisen. Tot dan toe moest ik altijd ‘pleegmoeder’ toevoegen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in een pleeggezin zat: voor mij was het al mijn familie. Ik ben blij met mijn nieuwe naam, en ik kon andere voornamen kiezen omdat ik er maar één had. Ik vond ‘Mary’ mooi, omdat het dezelfde stam heeft als mama’s naam, Myriam. En mijn grootmoeder – de moeder van Myriam – heet Marie-José. Zij heeft zich ook enorm ingezet om mij op te vangen.”  

“Ik wilde geen band meer met mijn biologische ouders.”   Jessy

Myriam vervolgt: “We wilden allebei ‘Sylvie’ toevoegen, de naam van mijn overleden dochtertje. Het ene kind vervangt het andere nooit, maar het voelde toch goed aan voor ons beiden.”   Vandaag is Jessy 25 jaar oud. Ze heeft het huis van Myriam verlaten en woont samen met haar partner. Ze heeft na haar studie een vaste baan gekregen als gespecialiseerd onderwijzeres en zorgt voor kinderen die door de rechter zijn geplaatst. De twee vrouwen blijven erg close. Vol dankbaarheid voor het leven dat hen op elkaars pad heeft gebracht. En soms droomt Myriam er al van om voor Jessy’s toekomstige kinderen te zorgen – en Jessy om ze aan haar toe te vertrouwen.

Tekst: Sophie Dancot – Foto’s: Jan Crab