Je bent dertig en je wil wat. Een eigen huis, een vaste job, een schattige baby. Mooie dromen om als koppel mee aan de slag te gaan, maar niet iedereen stapt zijn dertiger jaren in met een partner aan zijn zijde. Wat dan met die kinderwens? Dertiger en ervaringsdeskundige Sybe Vandemeulebroucke (31) vertelt hoe hij die droom in realiteit probeert om te zetten.

“Ik was nog een kleuter toen ik al verkondigde dat ik later papa zou worden”, vertelt Sybe lachend. “Op die leeftijd besef je nog niet wat dat precies inhoudt, maar die wens is altijd gebleven. Toen ik midden de twintig was, tikte mijn biologische klok alsmaar luider, maar ik had me altijd voorgehouden dat dertig een mooie leeftijd was voor een kind. Ik wilde – en wil – niet per se alleen vader worden en had dan in principe nog tijd om te wachten, maar toen ik mijn opties als alleenstaande in kaart bracht, begon de tijd plots toch te dringen. Wilde ik via een draagmoeder vader worden, dan moest ik niet alleen de tijd van de zwangerschap rekenen, maar ook de periode om een eiceldonor en draagmoeder te vinden én om zwanger te worden. Bij adoptie is de wachttermijn nog veel langer – er werd mij gezegd dat ik op tien jaar moest rekenen voor ik mijn kindje in de armen zou kunnen sluiten. Omdat je zulke grote periodes niet zomaar overbrugt, besliste ik om nog voor mijn dertigste met mijn kinderwens aan de slag te gaan.”

De Grote Drie

“In mijn vriendenkring zijn er nog vrijgezellen, maar niet bij iedereen leeft het onderwerp kinderen even hard”, zegt Sybe. “Nu, veel vrienden zijn een stuk jonger dan ik en voelen de druk van die ‘grote drie’ nog niet. Ik heb wel een vriendin die zich net als ik heeft geïnformeerd om alleenstaande ouder te worden. Nu ze alle informatie op een rijtje heeft, heeft ze toch bedenkingen. Een andere vriendin heeft wel het hele traject doorlopen en is mama geworden. Hoewel haar parcours niet eenvoudig was, heeft dat me nooit afgeschrikt.”

“Het ouderschap is geen sprong in het diepe. Ik voel dat ik er klaar voor ben”

Het is niet omdat hij geen partner heeft, dat Sybe er alleen voor staat. “Ik heb een grote achterban die staat te springen om mijn kindje mee op te vangen. En ik weet waaraan ik begin: ik ben kleuterleider en bevind me elke dag tussen meer dan twintig driejarigen, ik heb twee jaar om het andere weekend een pleegkind opgevangen… Het ouderschap is dus geen sprong in het diepe. Ik voel dat ik er klaar voor ben.”

Draagmoederschap

“Omdat adoptie en pleegouderschap niet helemaal aansluiten bij mijn wens, informeerde ik me over draagmoederschap”, gaat Sybe verder. Daarvoor moest hij op zoek naar een eiceldonor en draagmoeder. “Geen gemakkelijke zoektocht, toch vond ik twee vrouwen die wilden helpen. Maar omdat er geen eenduidige wetgeving rond draagmoederschap bestaat en er verschillende mensen bij mijn traject betrokken zouden zijn, botste ik bij de ethische commissie in het ziekenhuis op een nee. Natuurlijk zou ik ‘onofficieel’ kunnen verdergaan met de twee vrouwen die me oorspronkelijk wilden helpen, maar dat doe ik liever niet. Het moet toch mogelijk zijn om alleenstaanden met een kinderwens op een correcte manier te helpen? Ik geloof niet dat ik de enige alleenstaande man ben met die vraag.”

“Als alleenstaande kost elke manier om vader te worden veel tijd”

Hoewel hij vandaag nog altijd maar eenendertig is, voelt Sybe tijdsdruk. “Dertig worden was voor mij een soort mijlpaal. Het is niet oud, maar jong is het ook niet meer, hé. (lacht) Op je dertigste moet je het precies allemaal toch voor elkaar hebben. Hoe weinig ik me ook van sociale verwachtingen wil aantrekken, toch voel ik de nood om me te settelen. En als alleenstaande kan je nu eenmaal niet rond het gegeven ‘tijd’: voor elke weg om ouder te worden heeft dat implicaties. Niks tegen ouders die op hun veertigste nog een kindje krijgen, maar zelf wil ik dat liever niet. Onlangs was ik jarig en hoewel ik een topdag had, overviel mij ’s avonds een soort zwaarte. ‘Weer een jaar ouder en nog geen kindje’, schoot dan door mijn hoofd. Op zulke momenten kan ik het jammer vinden dat het mij nog niet gegund is.”

“Stel dat het niet lukt om papa te worden, dan zal dat altijd een gemis blijven”, sluit Sybe af. “Dat weet ik nu al. Als ik in het onderwijs blijf, zal ik ook dagelijks met dat gemis geconfronteerd blijven worden. Maar ik besef ook dat ik als leerkracht een stukje kan bijdragen aan kinderen hun ontwikkeling. Voor nu geeft dat troost, maar een eigen kindje blijft de grote droom.”

Tekst Maud Vanmeerhaeghe – Foto’s Thomas De Boever