Verliefd, verloofd, getrouwd. In de mooiste sprookjes worden die mijlpalen gevolgd door ‘huisje, tuintje, kindje’. Maar niet alle verhalen lopen op die manier af, zo moest Laura Verhulst (28) aan den lijve ondervinden. Een dik jaar geleden nam ze afscheid van haar grote liefde Kobe. Met hun kinderwens ging ze zelf verder aan de slag. Vandaag kijkt ze uit naar de komst van haar eerste kindje, een kindje van Kobe.

“Het is een moeilijke week”, vertelt Laura bij de start van ons gesprek. “De rouw kwam weer hard binnen. We verwachten nog te vaak dat een rouwproces lineair is, met een duidelijk eindpunt, maar eigenlijk verloopt dat in golven. Soms gaat het beter, soms minder. Lichtpuntje van de week is de verf voor de kinderkamer die ik net kocht. Oudroze en pastelgroen, omdat ik iets met regenbogen wil doen. Die ontstaan bij zowel regen als zonneschijn. Sinds Kobe er niet meer is, waardeer ik de symboliek daarachter heel erg: geluk en verdriet kunnen hand in hand gaan.”

Eigen geboortekaartje

Even terug naar 2019. Laura’s grote liefde Kobe krijgt de diagnose van maagkanker. “Initieel gingen we ervan uit dat Kobe volledig zou genezen”, zegt Laura daarover. “Maar omdat de kankerbehandeling zijn vruchtbaarheid kon aantasten, lieten we voor de zekerheid Kobes zaadcellen invriezen.” Hoe verder in Kobes ziekte, hoe vaker het onderwerp ‘kinderen’ op tafel komt. “Kobe steunde me voor de volle honderd procent in mijn groeiende kinderwens, maar ik worstelde met het ethische dilemma: wanneer begin je aan kinderen als je partner ongeneeslijk ziek is? Uiteindelijk heeft de tijd ons ingehaald: in september 2021 werd duidelijk dat Kobe niet meer zou genezen en onze tijd samen eindig was. Ook toen kreeg het idee van een kindje samen nog verder vorm.”

“Ik sprak af met Kobe dat, mocht hij overlijden, ik met onze kinderwens mocht voortgaan”

Samen maken Kobe en Laura alles in gereedheid voor het kindje dat er misschien zou komen. “Ook al was er toen nog geen sprake van een fertiliteitstraject, we zetten verschillende stappen voor in het scenario waarin ik toch zwanger zou worden. Dat ik aan dit traject begon als vrouw met partner, heeft veel voor mij betekend. Daardoor voelde ik me nooit echt alleen. Met Kobe sprak ik af dat ik, ook als hij zou overlijden, met onze kinderwens mocht doorgaan. Toen Kobe palliatief werd in oktober 2021, maakte hij nog zelf het geboortekaartje. We kozen samen een naam, vroegen de meter en peter… Onze dagen waren zwaar en gevuld met afscheid nemen, maar we vonden ook lichtheid in onze kinderwens. Het besef dat er geen toekomst wachtte waarin we allebei een actieve rol zouden spelen in het leven van ons kind, was pijnlijk. Maar tegelijk wilden we de weinige tijd die ons restte zo waardevol mogelijk invullen. Dat gaf Kobe de kracht om door te gaan. En als ik me in de toekomst toch zou bedenken en onze kinderwens wou opbergen, was hij daar helemaal oké mee.”

“Of ons kindje op Kobe moet lijken? Ik wil vooral dat het helemaal zichzelf kan zijn”

Geen verwachtingen

Na Kobes overlijden krijgt Laura officieel twee jaar om zwanger te worden. Daarvan gelden de eerste zes maanden als verplichte rouwperiode, waardoor in werkelijkheid slechts anderhalf jaar overblijft. “Ik was geschrokken van die termijn. Ik begrijp het, hoor, dat je niet meteen na je partners overlijden aan kinderen kan beginnen. Tijdens die zes maanden heb ik zelf meermaals tussen ‘zou ik dit wel doen?’ en ‘ik ga ervoor!’ geslingerd. Die twijfel lijkt me ook nodig. En nuttig, want alleen een kind opvoeden is geen beslissing die je zomaar maakt. Maar tijd geeft je ook ruimte om veel te piekeren, hé. En het anderhalve jaar dat rest, verhoogt de druk alleen maar: wat als je niet meteen zwanger wordt? Binnenkort wordt de wetgeving – gelukkig – aangepast: dan krijgen overblijvende partners vijf in plaats van twee jaar de tijd na het overlijden van de andere wensouder. Sommige mensen begrijpen het niet, dat iemand een kindje van haar overleden partner zou willen. Door gesprekken met lotgenoten weet ik dat ik lang niet de enige ben met die wens. Of ik krijg de opmerking dat ik nog jong ben en iemand nieuw kan leren kennen. Dat kan, ja. Maar een kind krijgen van Kobe kan voor mij bestaan naast het feit dat ik een nieuwe partner ontmoet. Al is dat zeker nog niet voor morgen.”

“Omdat dit Kobes kindje is, heb ik het gevoel dat hij op de een of andere manier nog naast me staat”

Of ze hoopt dat haar kindje op Kobe zal lijken, vragen we haar. “Eigenlijk maakt dat me weinig uit”, glimlacht Laura. “Ik wil vooral dat ons kind honderd procent zichzelf kan zijn, dat is het mooiste cadeau dat ik het kan geven. Het enige wat ik hoop, is dat het gezond is en gelukkig wordt. Mijn zoon of dochter is niet bedoeld om Kobe levend te houden, zo’n verwachting zou onnodige druk met zich meebrengen. Wel hoop ik Kobes nieuwsgierigheid en muzikaliteit aan ons kindje mee te geven, twee eigenschappen die typisch voor hem waren. Ik zal nooit weten hoe hij die in de realiteit had doorgegeven, maar ik kan wel zelf ons kindje genoeg nieuwe prikkels geven en het de gitaar geven waar Kobe altijd op speelde. Het ouderschap wordt geen walk in the park, maar dat is het nooit – ook niet als je wel een partner aan je zijde hebt. Omdat dit Kobes kindje is, heb ik het gevoel dat hij op de een of andere manier nog naast me staat. Ook op zijn familie kan ik rekenen: net als mijn eigen ouders popelt mijn schoonfamilie om dat kleintje te ontmoeten. En als onze zoon of dochter ooit naar zijn of haar papa vraagt, zal ik met alle liefde en plezier over Kobe vertellen. Mooie verhalen genoeg.”

Tekst Maud Vanmeerhaeghe – Foto’s Thomas De Boever