Van haar dochter kreeg Heidi Theys het boek ‘Mam, vertel eens… – een persoonlijk boek gevuld met verhalen voor jou’ cadeau. In normale tijden een boek waarin ouders ontroerende anekdotes kunnen noteren over het eerste levensjaar van hun kindje om later met veel plezier en nostalgie op terug te blikken. Maar dit zijn geen normale tijden, en dochter Anna is de peuterjaren al lang ontgroeid – ze studeert volgend academiejaar af. “Zolang ik kan, pen ik neer hoe ik naar de wereld kijk, wat ik belangrijk vind, wat ik aan Anna wil doorgeven”, zegt Heidi. Eind vorig jaar werd bij de onderneemster ongeneeslijke pancreaskanker vastgesteld. 

De voordeur geeft uit op een gang die veel prijs geeft van de ziel van Heidi Theys, oprichtster van LQ: warme familiefoto’s met een hoofdrol voor dochter Anna waar het plezier van afspat. Veel sport in beeld, ook. Heidi’s echtgenoot is een verwoed triatleet en sportcoach, Heidi zelf heeft ook weinig zitvlees: ze loopt, fietst, skiet… Niet meteen een levensstijl die leidt richting terminale ziekte van een goedlachse, prille vijftiger. En toch. In oktober 2022 krijgt Heidi de bikkelharde boodschap: pancreaskanker stadium vier. Genezen kan niet, opereren evenmin, stabiliseren in het beste geval. “Onze reactie op het verdict van de arts was dan ook: ‘Kan niet. Check je nog eens?’ en daarna ‘Wat hadden we kunnen doen om dit te vermijden?’ Niets, zo bleek. Het is simpelweg brute pech.”

Desondanks liggen noch de optimistische onderneemster noch haar bedrijf op apegapen: “Ik blijf gaan voor mijn grotere doel en dat grotere doel is niet met kanker omgaan, dat is mensen coachen en met elkaar in contact brengen om het leven groter en duurzamer te maken voor de huidige en volgende generaties. Waarom zou ik plots mijn ‘zijn’, mijn ‘purpose’ verloochenen? Ik heb zo’n mooi leven gekregen.”

Een late roeping

Na een rijkgevulde internationale carrière voor Fortune 500-bedrijven met standplaatsen in haar geliefde Rome (waar ze een appartementje heeft waar ze zo vlug mogelijk naartoe wil om de buren persoonlijk haar verhaal te doen), Bristol (UK) en Amsterdam, besloot handelsingenieur Heidi Theys de onderneemster in haar de vrije teugel te laten. “Je noemt het een late roeping, dat kan kloppen. In alle geval, ik durfde dat risico niet eerder te nemen. Ik wilde zekerheid hebben en me er klaar voor voelen. Wat cruciaal is als je een bedrijf opricht, is het onderlinge vertrouwen tussen de aandeelhouders.” Die sterke connectie vond ze bij de medeoprichters van LQ, de Vlerick-professoren Geert Letens en Peter De Prins, beiden co-auteurs van de management-seller ‘Six Batteries of Change’. “De academische kennis die zij hadden opgebouwd met dat boek, wilden we met LQ in de praktijk brengen. Een helder doel met een strak businessplan. In januari 2019, net vier jaar geleden, hielden we onze onderneming boven de doopvont.”

Drie jaar door de modder

Hun financiële adviseur had hen ‘drie jaar door de modder’ in het vooruitzicht gesteld, om nadien te bouwen aan een florissante toekomst van hun nieuwe onderneming. Dat de daaropvolgende vier jaar emotioneel zo’n rollercoaster zou worden, kon het businessplan niet voorzien. In de zomer van 2020 pleegde Peter zelfmoord. “Een beslissing die het tegenovergestelde is van mijn beslissing nu, want ik wil leven. Dat hebben we moeten accepteren. Natuurlijk waren we enorm aangeslagen en gaf zijn dood aanleiding tot een diepe introspectie, maar tegelijkertijd waren we ons ervan bewust dat het doel van LQ niet was veranderd en dat we Peters legacy het beste konden eren door door te zetten, weliswaar met een versterkt team.”

Bleek wel dat de aandeelhouders van LQ een onverwachte klip moesten omzeilen: wat met de aandelen van Peter? Heidi Theys: “Om die uit te betalen aan zijn vrouw, moesten we putten uit ons persoonlijk kapitaal. Geen slim idee, want wat als er nog een aandeelhouder sterft? Bij de oprichting hadden we veel aandacht besteed aan ons aandeelhouderscharter en onder meer bepaald dat aandelen niet kunnen overgedragen worden aan de partner van de aandeelhouder, maar die afdekken met een overlijdensverzekering was nooit bij ons opgekomen. Waarom zouden we ook? We waren toch jonge, gezonde en energieke vijftigers met een strak tienjarenplan?”

Existentiële uitdaging

Goed twee jaar later staan Heidi en haar team voor een soortgelijke existentiële uitdaging. Het hartverscheurende verdict ‘ongeneeslijke pancreaskanker’ haalt de tweede kapitein van boord van een schip dat nog niet zo heel lang te water is. Hoe moet het verder?

Hoe het verder moet, heeft Heidi netjes op een A4’tje in een strak schema neergepend. Drie woorden zijn omkaderd: ‘leven’, ‘waarom?’ en ‘hoe?’ 

Leven

Heidi: “Pancreaskanker komt zelden voor en wordt haast altijd te laat gedetecteerd. Het is niet zoals met vele vormen van borstkanker, ik kan niet meer genezen. Ik heb niet het perspectief dat ik over zes maanden opnieuw kan gaan werken. In het beste geval kan het stabiliseren met regelmatige en belastende chemobehandelingen. De meeste patiënten overlijden binnen het jaar, de kans dat ik over vijf jaar nog leef, is 1 procent. Die feiten zijn hard. Maar ik heb geen keuze, ik moet die accepteren. Ik heb voor mezelf beslist: ik wil leven. Die ene procent, die pak ik.”

Waarom?

“Mijn levensdoel is de rode draad door mijn hele persoonlijke en professionele leven: ik wil er zijn voor mezelf, maar vooral voor anderen. Mensen coachen en helpen om het leven mooier en duurzaam te maken, ik doe niets liever. Weet je, hier in het plaatselijke café spreken ze me niet aan met ‘Heidi’, maar met ‘de coach’. Willen weten hoe het echt gaat met de mensen rondom mij, hen helpen hun talenten te ontdekken en hen in contact te brengen met anderen, dat zit echt in mij, dat is bijlange na geen verkooppraatje. Ik weet waarom ik kies voor chemo: omdat ik weet wat mijn doel is.”

“Op geen enkel moment heb ik gedacht: ik gooi mijn leven volledig om, ik maak gemiste tijd goed, ik werk een bucket-list af… Ik heb niet gedacht: ik sla de deur bij LQ achter mij dicht en focus me op mijn dochter en mijn man. Je hoort soms dat kankerpatiënten van chemo naar chemo leven, voor de rest doelloos zijn en zichzelf nog moeten zoeken. Mijn grotere doel is niet ‘met kanker omgaan’, dat is een gegeven, mijn grotere doel is altijd hetzelfde gebleven: wat ik kan doen voor de mensen rondom mij? Waarom zou ik dat niet blijven doen, ik heb zo’n schoon leven gekregen. Wel is de manier waarop ik dat nu doe anders.”

Hoe?

De linkerkolom van de A4 focust op de ‘hoe?’ In sierlijk handgeschreven blauwe letters ziet het er allemaal bedrieglijk eenvoudig uit. Quod non. ‘Eerst accepteren & loslaten’, staat er te lezen. “Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan”, bekent Heidi. “Ik ben nooit ziek geweest, dus mijn ongeloof was groot. Het waren harde weken.”

Om duidelijk te maken hoe ze het aanpakt om “alles in functie van mijn hoger doel” te plaatsen, haalt de motivatiecoach in Heidi de piramide van Maslow erbij – een wereldbekend motivatiemodel met vijf lagen, waarbij ‘primaire (fysieke) behoeften’ het fundament vormen en ‘zelfontplooiing’ de top. “Zonder fundament kun je niets bouwen, dus in eerste instantie ging al mijn aandacht naar mijn ‘circle of trust’, personen rondom mij die mij dierbaar zijn, maar ook die mij vanuit hun expertise kunnen helpen om praktische zaken op te lossen. Daar wil ik wel de klemtoon op leggen: ik wil eerst alle feiten kennen en zekerheden creëren. In mijn visie bestaat 10 procent van je leven uit ‘feiten’, 90 procent wordt bepaald door je mindset. Maar zolang je niet alle feiten goed op een rij heb, kun je heel moeilijk bouwen aan die mindset. Je kan niet veel groter denken of je levensdoel realiseren als je je suf piekert over basisbehoeften. Op dat vlak biedt zekerheid (ook de zekerheden die je liever niet zou horen) rust; En dus ben ik het rijtje van vertrouwenspersonen afgegaan en telkens orde op zaken gesteld. Ik ben naar mijn notaris geweest om te kijken naar mijn huwelijkscontract, successierechten, enzovoort. Volgden: mijn verzekeringsagent en het ziekenfonds voor het gewaarborgd inkomen, de boekhouder, het medisch team en de professor die mij opvolgt, een ortomoleculaire arts voor mijn dieet… Hen vertrouw ik omwille van hun deskundigheid. Helemaal bovenaan mijn circle of trust: mijn dochter en mijn echtgenoot, mijn familie, het LQ-team, mijn vriendenkring en sportmakkers…”

“Het zou ook goed zijn mochten de notaris, de verzekeraar en de boekhouder op een gedeeld dataplatform kunnen werken”

Negatieve energie

Behoorlijk wat negatieve energie ging de afgelopen weken naar administratieve rompslomp en kafkaiaanse van-het-kastje-naar-de-muur-toestanden. Zo is de terugbetaling van Heidi’s pruik door het ziekenfonds onderwerp van een steeds langere mailconversatie. “De medische zorg in België is voortreffelijk, maar mochten we die red tape even efficiënt kunnen aanpakken, zou dat voor heel veel patiënten een wereld van verschil betekenen. Ik wil zo vlug mogelijk mijn levensdoel oppakken, geen documenten invullen. Het moet toch mogelijk zijn een platform uit te werken zodat alle betrokken partijen veilig informatie kunnen uitwisselen. Nu wordt er nog heel veel gewerkt vanuit silo’s. Het zou ook goed zijn mochten bijvoorbeeld de notaris, de verzekeraar en de boekhouder op een gedeeld dataplatform kunnen werken. Dat is in alle geval iets waarover ik mij wil buigen de komende maanden en wat ik wil voorleggen aan onder meer Kom op tegen Kanker.”

Tekst: Dirk Remmerie – Foto’s: Thomas De Boever