“Eigenlijk is alles wel vlot gegaan”, zegt Eline Gryson (38) over haar scheiding. Toen ze vier jaar geleden uit elkaar ging met Wim, de papa van Seppe (13), Nore (12) en Niene (9), koos ze uit praktische overwegingen een paar maanden voor birdnesten. Ondertussen hebben zowel zij als haar ex-man opnieuw een eigen plek en verhuizen de kinderen week om week tussen de twee adressen.

“Birdnesten was een praktische keuze. Ons huis was nog niet verkocht, maar ik wilde ook niet langer als gezin onder hetzelfde dak wonen”, begint Eline. “Daarom ging mijn ex-man in zijn kinderloze week tijdelijk bij zijn broer wonen, ik trok in mijn week zonder kinderen in bij mijn ouders. Voor die co-ouderschapsregeling kozen we niet met volle overtuiging – het was vooral een praktische beslissing. We wisten toen al dat we traditioneel co-ouderschap wilden, de omstandigheden waren er gewoon nog niet naar.”

Geleidelijk afscheid
Toen het ouderlijk huis na negen maanden verkocht werd, had oudste dochter Nore het moeilijk. “Ik mis ons huis heel erg”, beaamt Nore. “Ze was heel ongerust over wat er in de plaats zou komen, zegt Eline. “Gelukkig hebben we de verhuizing in fases kunnen doen. Eerst was er dus het birdnesten, daarna trok ik in mijn nieuwe appartement. Wim bleef toen in het huis wonen en de kinderen kwamen om de week naar hier. Toen het huis uiteindelijk verkocht werd, hadden ze er dus al een beetje afscheid van genomen.”

Tussen het verhuizen door blijft de verstandhouding tussen Eline en haar ex goed. “We zouden niet meer samen op café gaan, maar we kunnen nog door één deur. Voor de kinderen vind ik het belangrijk dat er geen ruzie is. Het is zelfs zo dat Wim – toen de aankoop van zijn huis nog niet rond was – tijdens mijn kindervrije week in mijn appartement kwam wonen met de kinderen en ik bij mijn nieuwe vriend verbleef.”

Koffers pakken
Intussen woont Eline al meer dan drie jaar in haar eigen stek, waar de kinderen om de andere week naartoe komen. “Traditioneel co-ouderschap heeft voor- en nadelen: nu moeten de kinderen elke week een koffer pakken, terwijl ze hiervoor al hun spullen op één plek hadden. Daar hebben we een oplossing voor gezocht: omdat de meisjes genoeg kleren hebben, verdeelden we die tussen Wims huis en mijn adres. Enkel de spullen waarvan ze er maar eentje hebben – een lievelingsrokje, bijvoorbeeld – mogen ze nog heen en weer verhuizen, de rest blijft op een vaste plek. Dat geeft Wim en ik meer rust: nu hoeven we niet langer elke vrijdag ons hoofd te breken over wat allemaal mee moet en we vermijden dat we in zeven haasten nog moeten wassen of strijken. Het enige wat nu nog versleept wordt, zijn de schoolboeken en het hobbymateriaal.”

De wissel valt traditioneel op vrijdag, maar in de zomervakantie zit meer tijd tussen twee periodes. “Dan verlengen we de regelingen naar om de twee weken, zodat we tijd hebben om op vakantie te gaan. Maar eigenlijk zijn we daar flexibel in.” “Twee weken vind ik wel lang”, zegt Nore. “Dan stuur ik mama af en toe eens een berichtje.” “Het heeft tijd gekost om daaraan te wennen”, antwoordt Eline. “Ik geef les dus ik ben de hele zomervakantie thuis. Dan zijn twee kinderloze weken wel raar. Die vul ik met van alles: ik werk wat in mijn klas of ga op reis met mijn nieuwe partner. Intussen zijn we het wel gewoon dat er af en toe langere periodes zonder elkaar zijn.”

Scheidingsovereenkomst
Hoewel alles tot nu toe goed verlopen is, lieten Wim en Eline na de scheiding het een en ander vastleggen. “We wilden vermijden dat er ooit ruzie zou ontstaan en we dan ‘regels’ zouden moeten instellen, dus hebben we dat maar meteen gedaan. In onze EOT-scheidingsovereenkomst (Echtscheiding door Onderlinge Toestemming, red.) staat bijvoorbeeld dat de wissel op vrijdag om 19u valt, dat we in de zomervakantie pas om de twee weken wisselen, dat we aankopen voor de kinderen van de gemeenschappelijke rekening doen… We hebben nog nooit met dat document staan zwaaien, maar het is voor ons allebei een geruststelling dat er iets is om op terug te vallen mocht het nodig zijn.”

Afspraken rond de opvoeding van de kinderen zijn er niet – “we leggen elk onze eigen accenten in onze week” – maar financiële afspraken zijn er wel. “Op de gemeenschappelijke rekening wordt het kindergeld gestort. Daarvan betalen we alle kleren, schoenen, schoolgerief, dokters- en kappersbezoeken, hobby’s… Kleren voor de kinderen koop ik nog altijd, maar met het gemeenschappelijke potje. Het is fijn dat Wim me daarin nog altijd vertrouwt, maar misschien ligt dat eerder aan het feit dat kleren hem maar weinig interesseren.” (lacht)

Tekst: Maud Vanmeerhaeghe – Foto’s: Thomas De Boever

Meer weten over scheiden en uit elkaar gaan? Check Notaris.be!