De liefde is op, je relatie is voorbij… en dan moet de scheiding nog geregeld worden. Wordt het een echtscheiding met onderlinge toestemming – kortweg EOT – of stap je naar de rechtbank? De meeste mensen kiezen liever voor een EOT, simpelweg omdat de procedure korter, goedkoper en sneller is.  Eric, Anton, Suzanne, Christian en Ellen: alle vijf zijn ze gescheiden via EOT. Toch zijn hun verhalen heel uiteenlopend. Hoe hebben zij de procedure ervaren, wat zouden ze nu anders doen en wat net niet? 

Eric : “Met een bemiddelaar was het misschien niet op een vechtscheiding uitgedraaid”
“Een echtscheiding begint volgens mij bij iedereen hetzelfde: we zijn twee volwassen mensen, we komen daar wel uit. Dat dacht ik ook”, zegt Eric (48). De realiteit bleek anders. “Ik heb me daaraan mispakt. Ik heb onderschat hoe groot de invloed van de omgeving kan zijn op je ex als je eenmaal uit elkaar bent. Mijn vrouw en ik waren meer dan vijftien jaar samen en we hadden een dochter van negen, maar we waren pas een jaar getrouwd toen we uit elkaar gingen.”

“Ik had een goedlopende zaak, stak daar veel tijd in en had niet door dat mijn vrouw al langer uit deze relatie wou. Achteraf vraag ik me zelfs af: is ze met me getrouwd om er na een scheiding warmpjes bij te zitten? Dan heeft ze zich wel vergist: uiteindelijk werd de alimentatie berekend op het aantal jaren dat we getrouwd waren, niet het aantal jaren dat we samen waren.”

“Onze breuk kwam er naar mijn gevoel van de ene dag op de andere. Mijn ex zei me vlakaf dat ze bij me vertrok, ze ging met onze dochter bij haar moeder wonen. ‘Ik zie je niet meer graag’, zei ze. Op dat moment realiseerde ik me pas dat dat ook effectief zo was. Behalve onze dochter, hadden we niks gemeenschappelijks meer. Dat was op een vrijdagavond. De volgende ochtend vertrok ze met onze dochter naar haar moeder. Ze had haar koffers al gepakt. Die zondagavond zijn we nog samen gaan zitten om een regeling op te stellen voor onze EOT.”

“Ik had ondertussen een en ander opgezocht via het internet en stelde een normale, acceptabele regeling voor – vond ik toch. Ik zou haar uitkopen voor de helft van de geschatte waarde van ons huis, we zouden de inboedel in samenspraak verdelen en ik had opgezocht wat een billijke alimentatie was voor onze dochter. Het liefste had ik voor co-ouderschap gekozen, maar door mijn werk ging dat niet. Dus had ik gevraagd of ik mijn dochter om het weekend kon zien en of ze de helft van de schoolvakanties bij mij kon doorbrengen. Mijn vrouw bekeek dat voorstel en zei dat ze er nog over moest nadenken. Dat begreep ik, over één nacht ijs gaan is nooit een goed idee. Uiteindelijk bleef dat nadenken meer dan vier maanden aanslepen. Maanden waarin haar moeder en een vriendin mijn ex overtuigden dat ik een waardeloze nietsnut was, dat ze recht had op méér, op minstens de helft van mijn loon om haar levensstandaard te houden… En zij geloofde hen. En haalde onze rekeningen en het huis leeg, wat ook niet hielp.”

“Achteraf denk ik dat we beter af waren geweest als we meteen een bemiddelaar hadden ingeschakeld. Dat is een advies dat ik aan iedereen zou willen geven. Op die manier wordt meteen voor beide partijen duidelijk wat billijk is en wat niet, wat juridisch kan en wat niet… Bij ons is het uiteindelijk uitgelopen op een vechtscheiding voor de rechtbank. Dat had niet hoeven gebeuren. Door die vechtscheiding heb ik mijn dochter meer dan een jaar niet gezien. Daar heb ik nog het meeste verdriet van gehad. En het meeste spijt over.” 

Anton: “Voor mijn ex is ons huwelijk nog niet afgelopen”
Anton (54) beseft nu hoe belangrijk het is om niet alleen de juridische kant, maar ook de emotionele kant van je scheiding goed te bespreken. “Na een huwelijk van ruim 20 jaar ben ik weggegaan bij mijn toenmalige vrouw. Ik was verliefd geworden op een ander. Ik heb daar niks mee gedaan, maar besefte daardoor wel dat het tussen mij en mijn vrouw voorbij was.”

“We hadden twee kinderen, die waren toen 16 en 18 jaar. Mijn ex en ik zijn samen naar de notaris gegaan, we hebben afspraken gemaakt rond de kinderen en het huis – zij wilde er blijven wonen zolang de kinderen niet het huis uit waren – en ik heb mijn verantwoordelijkheden genomen rond alimentatie.”

“Daarmee was alles afgerond, dacht ik. Ik ben ondertussen bijna twee jaar samen met mijn huidige partner, maar mijn ex-vrouw doet nog steeds een beroep op me. Met vragen rond ‘ons’ huis, regelingen die getroffen moeten worden over ‘onze kinderen’ – die nu allebei ruim in de twintig zijn en dus meerderjarig… Met de verjaardag van mijn dochter stuurde ze me zelfs een sms, om me te bedanken voor ‘het grootste cadeau dat ik haar ooit gaf, de kinderen die ons levenslang verbinden…’ Voor haar is dat huwelijk duidelijk niet afgesloten. Ze heeft de scheiding niet verwerkt en doorloopt alle fases: ontkenning, medelijden zoeken, woede, onderhandelen… maar geaccepteerd heeft ze het nog steeds niet. Ik moet opdraven om haar te helpen, te troosten… Elke reden is goed om contact te zoeken voor haar.”

“Hoezeer ik ook duidelijk probeer te maken dat het voorbij is, het dringt niet door. Hoe bot moet je dan worden om duidelijk te zijn? Ook de afspraken die bij onze EOT gemaakt zijn en die me toen correct leken, gebruikt ze om me te binden. Zo hebben we afgesproken dat ik de studies van de kinderen betaal. Zolang zij studeren, betaal ik ook alimentatie voor mijn ex. Gevolg: ze stimuleert mijn zoon om voor de examens af te haken. Hij heeft al drie keer een eerste jaar gedaan, zit nu voor een gapyear in het buitenland… Terwijl de alimentatie blijft doorlopen en de jongen er ondertussen bijna 23 is. Dat was niet de bedoeling en is ook niet redelijk, vind ik, maar het is wel juridisch vastgelegd.”

“Ik begrijp nu dat we bij onze EOT meer bemiddeling nodig hadden om alles uit te klaren, emotioneel én financieel. Moest ik het opnieuw doen, dan zou ik meteen gaan voor een goede bemiddelaar. Dat was voor ons allebei duidelijker geweest.”

Suzanne: “We zagen elkaar nog graag, maar niet meer als partners”
Suzanne (40), Antons huidige partner, begrijpt wat hij bedoelt. Ook zij heeft een echtscheiding met onderlinge toestemming achter de rug. “We waren zes jaar getrouwd. Achteraf kan ik er niet precies de vinger op leggen wanneer het precies misging, maar onze relatie ging de verkeerde kant op en we hadden steeds vaker ruzie. Bij een van die ruzies riep hij: ik ga weg! Hij pakte zijn spullen samen en verdween. Die ruzie werd de reden of het aangrijpingspunt om uit elkaar te gaan. Ik was toen net dertig en het had gevoel: is dit het nu? Achteraf besef ik ook dat we andere verwachtingen hadden van het leven.”

“Het rare is: vanaf dat moment was de ruzie over, waren we niet meer kwaad op elkaar. We zagen elkaar nog graag, maar niet meer als partners. We zijn daarna samen naar een advocaat gestapt, iemand uit mijn vriendenkring met wie mijn ex het ook kon vinden. Die heeft ons heel goed advies gegeven, juridisch én emotioneel. Achteraf denk ik dat het feit dat we geen kinderen hadden, alles ook eenvoudiger heeft gemaakt. We hoefden elkaar ook niet meer te zien in het dagelijkse leven.”

“Dankzij de bemiddeling van onze advocaat is onze scheiding niet ‘op het scherp van de snee’ geregeld, al reageerden zijn ouders erg negatief en vonden ze dat er nog een advocaat moest kijken naar de EOT-regeling van hun zoon. Ik heb daarna nooit meer iets van hen gehoord. Mijn ouders hebben mijn ex wel bedankt voor de mooie jaren samen, toen hij toch bij onze familie hoorde. Dat vond ik mooi. En dat kon, omdat mijn ex en ik die EOT zonder conflicten hebben kunnen regelen.” 

Christian: “Ik had geen sprookjeshuwelijk, wel een sprookjesscheiding”
Christian (33): “We waren bijna drie jaar getrouwd toen mijn vrouw zwanger werd. Niet van mij, maar van haar minnaar. Op het moment dat ze het me vertelde, kon ik niet eens meer kwaad zijn. Het was voor mij volkomen helder: het was over tussen ons. Met dat kind had zij voor haar minnaar gekozen. We hebben meteen voor een EOT gekozen. Dat was de snelste, eenvoudigste procedure. Voor mij was het duidelijk: de baby in haar buik was niet van mij, dus ik wou niet de vader zijn. Ook niet juridisch. We hebben snel een compromis kunnen opstellen, zijn naar de notaris gestapt en zijn gescheiden. Zonder een enkele ruzie, zonder verwijten. Waarom het geen vechtscheiding geworden is? Ik denk omdat we – allebei – vanaf het eerste moment aan het belang van het kind hebben gedacht. Dat mocht niet de dupe worden. Die instelling zorgde ervoor dat die regeling geen partijtje touwtrekken is geworden tussen de belangen van mijn ex en van mij, vermoed ik. Ik ben alleen maar blij dat er zoiets als echtscheiding met onderlinge toestemming bestaat. Zo konden we toch ‘in schoonheid’ eindigen.” 

Ellen: “Voor mij mocht het nog sneller” 
Ook Ellen (41) koos voor een echtscheiding met onderlinge toestemming omdat het de snelste procedure was. “Ik was erachter gekomen dat mijn man me bedroog. We zijn getrouwd toen ik dertig was. Ik heb van in het begin van onze relatie duidelijk gemaakt dat ik ooit kinderen wou. Mijn man ‘moest er nog even over denken’, op mijn 35^ste besloten we om toch te beginnen proberen. Dat is het moment waarop hij iets met een andere vrouw is begonnen. Toen ik hem daarmee confronteerde, sputterde hij ‘dat hij eigenlijk geen kinderen wou, maar mij mijn zin had gegeven.’ Dat vond ik zo’n ongelooflijk verraad, ik kon hem niet meer vertrouwen. Hij vroeg nog om bedenktijd, maar ik wist zeker: ik wil jou niet meer zien. Ik was vastberaden. Wat mij betreft was het emotionele luik van onze relatie al afgesloten, alleen de juridische en financiële kant moest nog afgehandeld worden.”

“Ik heb zelf een regeling op papier gezet en die aan hem voorgelegd, samen met de vraag of hij mee naar de notaris wou gaan. Misschien heb ik mijn ex zo wel in de armen van die andere vrouw geduwd, maar dat maakte voor mij niet meer uit. Ik denk dat hij dat aanvoelde. We zijn samen naar onze notaris gestapt. Omdat we getrouwd waren met een huwelijkscontract was de verdeling eigenlijk een vrij eenvoudige zaak. Eigenlijk moesten we alleen nog de inboedel verdelen. We zijn twee keer voor de rechtbank verschenen en nog geen acht maanden later waren we gescheiden. Voor mij had dat nog sneller mogen gaan, die tweede verschijning voor de rechtbank had zelfs niet gehoeven, al ben ik natuurlijk wel blij dat een echtscheiding met onderlinge toestemming ondertussen mogelijk is.”

Meer weten over een EOT? Spreek erover met je notaris of neem een kijkje op Notaris.be.

Tekst: Anne Peeters – Foto’s: Lies Engelen