Een leeftijdsverschil van meer dan 20 jaar zit er tussen Carine en André. Binnenkort zijn ze 30 jaar getrouwd. Carine 53,  André 74… een generatie die hen scheidt. Al de rest brengt hen dichter bij elkaar: de zeven kinderen die ze samen hebben opgevoed, stormen die ze samen hebben doorstaan, vrienden die hen graag zien en voor wie ze veel doen. Een gemeenschappelijke visie om volop van het leven te genieten zonder zich iets te ontzeggen.

1988: in de cinema speelt “The Big Blue”. Ayrton Senna domineert de Formule 1. Rihanna ziet het levenslicht en Françoise Dolto blaast haar laatste adem uit. De bank waar Carine (21 jaar) en André (42 jaar) – die elkaar toen nog niet kenden – werken, opent filialen in alle uithoeken van Wallonië. “We waren op dat moment nog een kleine bank. Ik hoorde dikwijls over André spreken. Ik wist dat zijn vrouw ernstig ziek was en dat hij weldra alleen ging achterblijven met 6 kinderen”, vertelt Carine.

“Ze overleed in november ‘88”, vervolgt André. “Een zeer moeilijke periode. We waren net verhuisd naar een grotere woning, een woning die maar net binnen ons budget paste en waar nog veel werk aan was. De rotswol was nog zichtbaar, overal hingen nog gloeilampen. Er was de lening die afbetaald moest worden, en we hadden maar één inkomen … Mijn oudste dochter was 18 jaar en zorgde voor de kleinsten. De jongste was vijf.”

En dan ontmoet André Carine. Al heel snel komt de geruchtenmolen op gang op het werk. Ook de ouders van Carine vangen iets op. En wat hen ter ore komt, lijkt niet zo aangenaam, aangezien de gelukkige in kwestie hun leeftijd heeft. André wordt bij hen uitgenodigd.

“Ze waarschuwden me, maar hebben zich niet verzet. Met de grootouders lag het moeilijker. Want wat zullen de mensen wel niet denken?” In de familie van André, was er eerder opluchting. Hij zal niet alleen door het leven moeten gaan.

De eerste ontmoeting met de kinderen verliep moeilijk. Carine herinnert het zich nog goed: “De hond sprong op mij en trok meteen een ladder in mijn kousen. Anne, de oudste dochter van André, had gekookt, maar haar vader vond het niet lekker. Ik ging zonder dat ik het wist op haar plaats zitten. Er zat maar drie jaar tussen ons… De eerste maanden waren niet gemakkelijk met de oudsten. Daarna verbeterde de verstandhouding. Anne maakte plaats in haar kleerkast voor mijn spullen. En wanneer ze op kot ging, zei ze dat ze blij was dat ik er was om de fakkel over te nemen.”

“Papa is 47 en wordt opnieuw papa!”
Het koppel trouwt in 1993 na vier jaar samen zijn. Carine, al plusmama van 6 kinderen, wil zelf ook graag mama worden. “We hebben hier zeer goed over nagedacht, want het was sowieso al zwaar”, erkent Carine. “Soms als ik ‘s avonds thuis kwam van mijn werk, barstte ik in huilen uit: afwassen, koken, huiswerk maken met de kleinsten, de jongens die ruzie maakten… Maar ik wist ook wel dat ze me zeer dankbaar waren… Ze hielpen me vaak, elk op hun eigen manier.”

“De kinderen vonden het best grappig”, herinnert André zich nog. “Papa gaat opnieuw papa worden … Maar ze hadden er niets op tegen. Ik had het gevoel dat we allemaal opnieuw gelukkig waren.” 

Carine en André beslissen om geen huwelijkscontract te laten opmaken en dus onder het “wettelijk gemeenschapsstelsel” te vallen. Dit is het systeem voorzien door de wet, wanneer een koppel geen huwelijkscontract afsluit. “Geen enkele van de bestaande systemen stond ons volledig aan”, zegt André. “Onze situatie was complex. Ik had al zes kinderen, er was een zevende op komst, dan was er ook nog het leeftijdsverschil… 

“Maar werken volgens het wettelijk systeem kan tegelijkertijd ook een vergiftigd geschenk zijn”, vervolgt André. “Want volgens de wet worden de kinderen blote eigenaars. Elk met hun verschillende financiële middelen gaan de kosten moeten dragen van een woning die meer dan 40 jaar oud is.”

Nog niet zo lang geleden heeft Carine daarom, in samenspraak met André, een appartement op haar naam gekocht, waarvan André het vruchtgebruik heeft. Carine: “Ik sprak er al langer over, maar het was niet gemakkelijk… Ik hou van dit huis, maar zie me dit huis en de grote tuin niet alleen onderhouden. Als het huis verkocht zou moeten worden, dan zou ik niets hebben. Dit appartement was de beste oplossing om het belang van alle partijen te bewaren.”

Het was voor Carine niet mogelijk om de kinderen te adopteren: het leeftijdsverschil met de drie oudsten was te klein. Als ze alle zeven kinderen op gelijke voet willen behandelen, zoals ze al die jaren hebben gedaan, dan zullen André en Carine met een testament moeten werken. Dit idee moet echter nog verder rijpen.

“Eén ding tegelijkertijd”, matigt André. “Vandaag kan ik er vrede mee nemen dat het huis op een dag wellicht verkocht zal worden. Ik ben heel erg aan dit huis gehecht, ik heb het grotendeels zelf gebouwd. Samen met mijn nagedachtenis zal dit mijn erfenis zijn, het enige wat ik nalaat.” 

Het leven met een leeftijdsverschil van 21 jaar
“Toen ik André ontmoette, was ik nog heel jong en was hij in de bloei van zijn leven; we deden heel veel dingen samen. Het was een erg actieve en gelukkige periode. Wanneer hij op pensioen ging, was dit toch wel een beetje een schok. Plotseling was hij daar de hele tijd… Dit is toch een jaar moeilijk geweest. Het was alsof we opnieuw moesten leren om samen te leven, alsof het leeftijdsverschil zich plots liet voelen.”

Terwijl Carine telewerkt, doet André klusjes in huis en verzorgt hij zijn hortensia’s, rododendrons en olijfbomen die hij iedere winter binnenzet. En zodra Carine klaar is met werken, staat er een andere leuke drukte te wachten: met zeven kinderen, twintig kleinkinderen en heel veel vrienden, is er altijd wel iemand om een goede fles te openen en mee aan te schuiven aan een goed gevulde tafel. Uiteraard is dit een ander verhaal in coronatijden. “Mocht ik nog 40 zijn, dan zou dit me wellicht minder angst inboezemen. Maar op 74-jarige leeftijd, is die angst er wel.”

Carine en André zijn voorzichtig en bewaren omwille van corona momenteel afstand van iedereen die hen lief is. Ondertussen leggen ze zich toe op een van hun andere favoriete bezigheden: namelijk fietsen. “Carine heeft een gewone fiets en ik een elektrische”, verduidelijkt André. “Ideaal om opnieuw met elkaar in balans te komen!”

Nieuw samengestelde gezinnen zijn schering en inslag in onze maatschappij. Carine en André gingen niet voor een huwelijkscontract, maar toch kan zo’n instrument bijzonder nuttig zijn voor zo’n complexe gezinnen. Want tussen stiefouders en stiefkinderen kunnen veel vragen de kop opsteken als het over erfenissen gaat. Met zo’n overeenkomst kan de erfrechten regelen tussen de kinderen en hun stiefouder:

• Je kan juist meer bescherming bieden aan de langstlevende partner
• Maar je kan ook het erfrecht van de langstlevende wat beperken in het voordeel van je kinderen met een zogenaamde “Valkenierscausule”. Wil je er meer over weten? Check Notaris.be