Eind dit jaar zal Priscilla Claeys zes jaar notaris zijn. Ze is bijna even lang geassocieerd met haar zus Saskia. Jarenlang werkten ze keihard aan hun droom: samen een kantoor runnen in Brussel. Nu de zwaarste periode voorbij is, is er wat meer tijd voor een privéleven.

Waarom heb je ervoor gekozen om notaris te worden?
Priscilla Claeys: “Ik wist al vrij vroeg dat ik rechten wou studeren, net als mijn zus Saskia. Tijdens mijn studies heb ik even getwijfeld over de advocatuur, maar ik merkte al snel dat pleiten niet mijn ding zou zijn. Dat conflictueuze kantje, met aanvallen en verdedigen, ligt mij niet. Dan is het verzoenende aspect van het notariaat, met z’n allen aan hetzelfde zeel trekken, meer iets voor mij.”

Twee zussen die samen associëren, dat is speciaal.
“Ja! En dat idee leefde al sinds onze studies. Dat was onze droom: samen een kantoor runnen in Brussel. Om zo veel mogelijk ervaring op te doen, werkten we bewust alle twee op verschillende kantoren. Zo konden we ontdekken wat ons lag en wat niet. Op het einde van de rit wisten we heel goed wat we wilden: een middelgroot kantoor in Brussel met een internationaal cliënteel. Daarmee maakten we het onszelf niet gemakkelijk. Door ons kantoor in Brussel te houden, moeten we de wetgeving van de drie gewesten beheersen en horen we ook alles in het Frans te communiceren. Dat vraagt wel een extra inspanning.”

Priscilla Claeys: “Het is een zware job. En dan heb ik het niet alleen over de vele werkuren, maar ook over de zware eindverantwoordelijkheid.”

Zou je ook notaris geworden zijn, mocht je niet geassocieerd zijn met je zus?
“Goh, dat is een moeilijke vraag. Ik heb daar nooit over nagedacht omdat het gewoon in de sterren geschreven stond dat ik met Saskia zou associëren. Ik zeg niet dat ik het niet gedaan had; ik zou er alleen twee keer zo lang over nagedacht hebben. Want ja, het is toch wel een zware job. En dan heb ik het niet alleen over de vele werkuren, maar ook over de zware eindverantwoordelijkheid. Als medewerker sta je garant voor je eigen dossiers, maar als notaris moet je wel ondertekenen. Dan is het aangenaam als je de dingen bij iemand anders kunt aftoetsen.”

Priscilla Claeys: “Alles heeft te maken met je plek vinden, loslaten, de juiste mensen op de juiste plaats hebben, en vertrouwen op je equipe.”

Je spreekt van een zware job. Hoe zit het met de werkdruk?
“De eerste jaren waren écht heel zwaar. De overname van het kantoor en de associatie hebben veel tijd en energie gevraagd. We hebben toen héél veel gewerkt. Maar dat kon bijna niet anders als beginnende notarissen. Na een viertal jaar, had ik het gevoel dat ik meer controle kreeg over mijn agenda. In de week probeerde ik niet later dan half negen ’s avonds te werken en in het weekend beperkte ik mij tot een voormiddag. Het was nog niet optimaal, maar het verbeterde dus wel. Alles heeft ook te maken met je plek vinden, loslaten, de juiste mensen op de juiste plaats hebben, vertrouwen op je equipe. Dat zijn dingen die tijd vragen.”
“Saskia bevond zich dan in een andere situatie dan ik. Zij was bevallen van haar eerste kindje. Voor haar was het een zeer moeilijke evenwichtsoefening tussen mama zijn en notaris zijn. Uiteindelijk is haar man minder gaan werken. Mijn zus begon dan wel later met werken en stopte vroeger dan ik, maar zodra haar zoontje in bed lag, begon ze opnieuw te werken. Iedere avond opnieuw.”
“Sinds een jaartje ben ook ik mama geworden van een zoontje. De moeilijke evenwichtsoefening, die Saskia drie jaar eerder mocht maken, valt mij nu te beurt. En het is een moeilijke … Je hebt maar 24 uur in een dag en er is zoveel te doen. Het zijn dan ook zeer lange dagen. ”
“Voor Saskia en mezelf is ons notariskantoor ook een soort gemeenschappelijk kindje. Zodoende, hebben we er nu samen drie, waarvan we er ééntje delen 😉 ”

Schrikte deze combinatie jou af?
“Ja, eerlijk gezegd toch wel. Ik heb een tamelijk druk sociaal leven. Ik ga graag met vrienden in Brussel op stap. Als ik zag dat Saskia, naast haar gezin en job, amper tijd had voor zichzelf, dan vroeg ik me af: hoe ga ik dat aanpakken?! (lacht) Waarschijnlijk zou de sleutel liggen in nog meer taken delegeren naar onze medewerkers.”
“Sinds ik mama ben geworden, ben ik verplicht om meer te delegeren. Ik kan gelukkig ook rekenen op mijn partner voor ons zoontje.”
“De combinatie is zeer intens, maar positief. Iets doen voor iemand waar je van houdt en een job doen waarvan je houdt, geven zoveel positieve energie.”

Heb je het gevoel dat je opofferingen moet doen als gevolg van je job?
“Notaris worden was een bewuste keuze. Door mijn stages wist ik wat voor een leven me te wachten stond. En zolang je voldoening haalt uit je job, neem je die vele uren erbij. Ik doe mijn job erg graag: de materie boeit me, de klanten zijn positief, het team is leuk… Ik zie het dus niet als een opoffering. Natuurlijk, wanneer het een keer tegengaat, privé of professioneel, dan denk ik soms wel: waarom zit ik hier op een zaterdag te werken terwijl anderen met hun gezin bezig zijn? Dan vloek ik wel eens, maar dat gebeurt niet vaak (lacht). “

Tekst: Bo Bogaert – Foto’s: Bart Azare