“Je moet er niet op letten als je het niet leuk vindt, maar ik heb mijn kerstboom al gezet.” Het is eind oktober als we bij Stefanie Depondt langsgaan. Enkele maanden geleden verruilde deze 24-jarige vrolijke dame het landelijke Moorslede voor een eigen huis in het centrum van Kortrijk. “Van mijn mama mocht ik de boom pas in december opzetten, maar nu ik alleen woon, doe ik lekker wat ik wil.”

Tot voor kort woonde Stefanie bij haar ouders in Moorslede, op zo’n twintig minuten autorijden van Kortrijk. “Hoewel ik van Moorslede hou, is het een kleine wereld. Iedereen kent er iedereen en dat leidt wel eens tot geroddel (lacht). Er valt gewoon ook heel weinig te beleven in het dorp. Er is amper openbaar vervoer en je hebt meteen de auto nodig als je naar Ieper, Roeselare of Kortrijk wil.”

Op eigen benen
Stefanie werkt al zes jaar als verzorgende bij De Branding, een organisatie die mensen met een beperking ondersteuning biedt, en speelde al langer met de idee om het huis uit te gaan. De coronacrisis, en meer bepaald de lockdown in maart, bracht dat plan in een stroomversnelling. “Mijn ouders werken allebei heel veel en ik was vaak alleen thuis. Mijn vader is vrachtwagenchauffeur en komt normaal gezien enkel in het weekend naar huis. Om mijn ouders te helpen, deed ik een groot deel van het huishouden: eten klaarmaken, poetsen, strijken… Dat deed ik jarenlang op mijn manier en op mijn ritme. Toen het coronavirus ervoor zorgde dat we opeens veel meer met z’n drieën thuis waren, bleef er van die routine niets meer overeind. En hoe graag ik mijn ouders ook zie, dat ging niet voor mij. Het is gek, want ik ben een echt papa’s-kindje, maar het klikte gewoon niet tussen ons. Ik voelde dat het hoog tijd was om op mijn eigen benen te staan.”

Met steun van de ouders
Eerst wil Stefanie nog de coronaperiode afwachten om op huizenjacht te gaan, maar dan ziet ze op een immosite een kant-en-klaar huisje te koop staan. Ze is de tweede kandidaat die tijdens de kijkdag een rondleiding krijgt en meteen weet ze dat het huis perfect is voor haar. Uiteindelijk kwam Stefanie als eigenaar uit de bus, maar ze heeft daarbij op financiële steun van haar ouders moeten beroep doen. “Zonder hen had ik dit nooit kunnen betalen. In die zin voel ik me schuldig omdat mijn ouders financieel zelfs veel meer hebben moeten bijspringen dan ze oorspronkelijk hadden gedacht. Dat deed me eerder ook twijfelen om voor de aankoop te gaan. Ik ben mijn ouders dan ook bijzonder dankbaar. Verder kon ik ook rekenen op mijn notaris. Hij heeft me geholpen op het moment dat ik het nodig had. Ik voelde dat hij er alles aan deed om me te helpen. Hij wist me te kalmeren en overtuigde me dat ik ondanks alles toch een goede koop had gedaan. Vooral zijn informele en joviale aanpak vond ik fijn, daardoor voelde ik me meteen op mijn gemak. Toch blijft het een hele onderneming, alleen een huis kopen.” 

Takeaway
Vandaag is Stefanie gelukkig en oprecht blij met haar eigen stulpje. Met veel gevoel voor stijl richtte ze haar huisje helemaal in volgens haar smaak. “Mijn moeder vindt het wel jammer dat ik uit Moorslede ben weggetrokken. Zij mist me erg en belt me iedere avond op. Ikzelf vind het heerlijk dat ik op tien minuutjes wandelen in het centrum van Kortrijk sta. Ik kan met de fiets naar het werk, er zijn verschillende supermarkten om de hoek en als ik uitga met vriendinnen hoeft er niemand BOB te zijn. En nog een groot voordeel tegenover Moorslede: takeaway! Sushi, pizza, frietjes, … alles waar je zin in hebt, wordt aan huis geleverd. Superhandig vind ik dat, zeker in coronatijden.”

Tekst: Bo Bogaert – Foto’s: Thomas De Boever