Een goed draaiende zaak, de liefde als drijvende kracht en een baby die de toekomst er rooskleurig deed uitzien. Tot een verwoestend virus roet in het eten kwam gooien. Het verdict: failliet. En toch zijn Benoît en zijn partner Maïté erin geslaagd om die tegenslag achter zich te laten en de toekomst met goede moed tegemoet te zien.

Wat deed je vroeger?
“Zes jaar geleden opende mijn vriendin en latere vrouw Maïté Argento een klein sportcomplex in Saint-Georges-sur-Meuse (in de provincie Luik). Twee jaar later ben ik mee in de zaak gestapt. Alles draaide goed, we hadden een fitnesszaal, twee zalen voor groepslessen, een zwembad en drie squashterreinen. We hadden behoorlijk wat klanten.”

Hoe reageerde je op de COVID-crisis? Wilde je vooral voortdoen of het eerder voor bekeken houden?
“Net zoals in veel sectoren moesten we van de ene op de andere dag sluiten. Aanvankelijk hoopten we nog dat de sluiting van korte duur zou zijn, maar al snel kregen we door dat de maatregelen nog niet meteen zouden versoepelen en net strenger zouden worden. We wisten niet meer wat gedaan. Ik ben ook turnleraar en op school heerste dezelfde onzekerheid. Na een maand hebben we ons echt vragen gesteld en begonnen we na te denken over hoe het verder moest. Hoe konden we blijven werken en ons aan de veiligheidsmaatregelen houden? Sporten blijft een contactberoep en we waren niet geïnteresseerd in videolessen. Met de zomer voor de deur en een groot grasveld achter ons appartement waren openluchtlessen wel een optie.”

Wanneer besloot je je zaak failliet te laten verklaren?
“We moesten huur blijven betalen: maar liefst 17.000 euro per maand, en dat is zonder de kosten meegerekend. Ook met de overheidssteun trokken we het niet meer. Dus besloten we de zaak over te laten en het over een andere boeg te gooien.”

Hoe heb je jezelf heruitgevonden?
“We gaven al privélessen. Ook zagen we dat heel wat mensen door de lockdown meer wilden bewegen, meer wilden sporten. We hebben onze kans gegrepen en begonnen met coaching aan huis. Aangezien ik ook zwemleraar ben, kon ik mijn diensten aanbieden aan iedereen die thuis een zwembad heeft.”

Hoe voelde je je daarbij?
“We hadden net een appartement gekocht, een baby gekregen! Toen het faillissement werd uitgesproken, hebben we twee moeilijke weken doorgemaakt. We konden er helemaal niets aan doen, maar toch voelde het aan als een mislukking. We moesten naar de bank, de schuldeisers… Weg was onze droom, weg de klanten met wie we een band hadden opgebouwd, ons team… Eensklaps waren we alles kwijt. Maar ik heb nooit veel geduld gehad, ik wilde absoluut een oplossing vinden. Ik wist dat we allebei goed werk leverden, dat we er wel uit zouden komen. Ik ben ondanks alles positief gebleven, voor Maïté en voor ons kind. We zijn allebei nog jong – 30 en 33 jaar – en ons kindje gaf en geeft ons nog steeds vleugels. Bij de pakken blijven zitten zit niet in onze aard. Ook de steun van al die klanten die naar ons toe kwamen, die vertrouwen in ons hadden, deed deugd. We hebben heel wat steunbetuigingen gekregen.”

Hoe zie je de toekomst nu?
“Ik heb beseft dat ik niet noodzakelijk een eigen werkruimte nodig heb, dat ik mijn diensten evengoed kan aanbieden aan de mensen die erom vragen. En dat zijn er behoorlijk wat. Maïté is kinesiste, de fitnesszaal was haar bijberoep. Net als ik is zij meteen weer in gang geschoten: ze blijft halftijds kinesiste in het MontLégia-ziekenhuis en in de namiddag geeft ze fitnesslessen aan huis en in een extra ruimte bij ons thuis. De mond-tot-mondreclame mist zijn doel niet, want we leven in een dorp waar iedereen elkaar kent en waar nieuws snel de ronde doet. In de herfst en de winter zullen we ons coachingaanbod wat moeten herzien, maar we kunnen ook veel binnen doen als we een trainingsmat gebruiken. Daarnaast broed ik op een nieuw, kleiner en persoonlijker project. Simpel was het niet, we hebben veel meegemaakt. Maïté was voltijds zelfstandige, nu is ze zelfstandige in bijberoep. Ikzelf was al zelfstandige in bijberoep.”

Wat heeft deze ervaring je geleerd?
“Ik ben niet iemand die snel veel risico’s neemt, maar ik heb geleerd dat ik wel degelijk in staat ben om de koe bij de hoorns te vatten, om problemen op te lossen. Maïté en ik zijn erin geslaagd om kracht te putten uit de situatie. Vandaag ben ik niet bang meer.”

Tekst: Gilda Benjamin – Foto’s: Jan Crab