Zesentwintig jaar nadat ze er de deur dichttrok, stond Ingvild (48) opnieuw op de stoep bij haar ouders. Met een scheiding achter de rug, heel wat bagage erbij – letterlijk en figuurlijk – en drie kinderen in haar kielzog zijn de omstandigheden anders, maar het welkom daarom niet minder warm. Haar ouders Micheline (68) en Luc (71) ontvingen haar en de kinderen met open armen. “We hebben eigenlijk maar één regel om dit te doen werken: práát als er iets op je lever ligt.”

“Voor mijn ouders was dit niet nieuw”, begint Ingvild. “Ook mijn broer trok hier even in na zijn scheiding. Toen ik het met mijn ouders had over een tussenoplossing tot ik in mijn nieuwe huis zou trekken, kwamen we snel tot de conclusie dat even opnieuw thuis wonen de beste beslissing was. Ondertussen woon ik hier een half jaar en eigenlijk bevalt dit me wel.”

Huur verlengd
In november vorig jaar trok Ingvild samen met zoon Dante (22) en dochters Marit (20) en Jutta (16) opnieuw in bij haar ouders. “Ik zou hier tot maart blijven, maar ondertussen heb ik onze huur al wat verlengd. Mijn ex-man en ik verkochten ons huis in november zodat de toekomstige bewoners nog van de woonbonus konden genieten, ikzelf kocht mijn huis voor die reden ook rond die periode.” Normaal kon Ingvild daar afgelopen maart intrekken, maar de verkopers vroegen een verlenging tot november. “Ofwel moesten zij met een baby’tje op de arm naar een oplossing zoeken, ofwel vroeg ik mijn ouders om langer te blijven. De keuze was snel gemaakt.”

Rond de tafel
Dat Ingvild en haar ouders afspraken zouden maken toen ze hier opnieuw introk, lag voor hen voor de hand. Maar eerder nog dan praktisch dingen vastleggen, wilde Ingvild emotioneel wat zaken afstemmen. “De band met mijn vader en moeder is altijd goed geweest. Het zou jammer zijn om die op het spel te zetten door kleine ergernissen. Daarom de regel: als er iets is, gooien we het meteen op tafel.” Ingvilds moeder Micheline knikt. “We spraken af dat, móchten bepaalde dingen ons te hard storen, Ingvild hier vertrekt. Maar ik zie ons zonder problemen die laatste maanden overbruggen.”

Omdat Ingvild nog drie broers heeft, konden ook financiële afspraken niet uitblijven. “Kost en inwoning delen we volgens een coëfficiënt. Mijn ouders betalen voor twee, ik voor vier personen. Wat we samen uitgeven, komt op een gemeenschappelijke rekening. Persoonlijke aankopen betalen we natuurlijk zelf. Op het einde van dit jaar verrekenen we ook de kosten van het water.” “Zelf bewaken we ook het evenwicht met de andere kinderen”, zegt Micheline. “Het is niet omdat Ingvild hier woont, dat zij voor alles de eerste keuze krijgt.”

Onder moeders vleugels
Op de vraag of Ingvild moeite had om opnieuw onder moeders vleugels te duiken, is het antwoord duidelijk. “Helemaal niet. Ik denk dat deze tussenstop mij zelfs goed gedaan heeft: op een vertrouwde plek kan ik stilaan weer op mijn plooi komen en de scheiding verwerken.”

“Aan mijn ouders heb ik al veel steun gehad, al probeer ik andersom ook mijn steentje bij te dragen. Ik sta vaak achter de kookpotten en ook poetsen staat op mijn takenlijstje. Daarvoor gooide ik het op een akkoordje met mijn vader: ik haat boodschappen doen, hij heeft een hekel aan poetsen, dus wisselen we die taken uit. Een win-winsituatie, noemen ze dat.” (lacht)

Gevecht om de afstandsbediening
Voor Ingvilds ouders veranderde er wel het een en ander. “Het is hier soms druk, ja,” geeft Ingvild toe, “maar gelukkig zijn mijn ouders dat gewoon. Toen we hier vroeger met z’n zessen woonden, was dat niet anders.” Volgens Micheline en Luc valt de aanpassing goed mee: “We eten nu weer ’s avonds warm, mijn man en ik slapen apart, omdat we onze bedden afstonden aan de kleinkinderen, er wordt weer gevochten om de afstandsbediening van de televisie… Maar die aanpassingen zijn voor ons relatief: dit is nu ook de thuis van Ingvild en de kinderen, dus hebben ze evenveel recht op alles. Water bij de wijn doen is de basis.”

“Het enige wat voor iedereen soms lastig is, is dat het overal vol staat met onze spullen”, gaat Ingvild verder. “Overal waar je kijkt, heeft iemand een plekje ingepalmd. We hebben het geprobeerd, hoor, om alles weg te krijgen. Maar dat is gewoon onmogelijk. Op zolder, in de berging, in elke slaapkamer, op de kasten… Je kan niet ontkennen dat wij hier ook wonen. Ook de garage staat vol met onze spullen: zelfs de auto kan er niet meer in.”

Proper hemd
Ondertussen komt zoon Dante binnen om een proper hemd te halen. De tweede keer al die dag. Ingvild: “Daar heeft Dante het het moeilijkst mee: het constante heen-en-weergeloop tussen de twee huizen. Hij voelt zich nergens nog echt thuis omdat hij overal kleren liggen heeft. Voor hem hoeft deze situatie niet te lang meer te duren. Hij heeft nood aan een eigen plek.”

Ondertussen zoeken ook Marit en Jutta hun plekje in de woonkamer. Buiten het feit dat de ruimte voor iedereen beperkt is, ondervinden de zussen geen nadelen aan deze woonvorm. Of toch? “Bij oma en opa wonen vind ik niet erg”, zegt Marit (20), “behalve als ze met elkaar beginnen te discussiëren: dan durf ik me al eens terugtrekken op mijn kamer.” Ingvild lacht. “Het is pas als je na een lange periode apart opnieuw thuis woont, dat je je bewust wordt van gewoontes die je als kind nauwelijks opvielen”, zegt ze.

Al bij al vallen die ergernissen nog mee, zeggen de kinderen. Meer nog, als de keuze aan hen was, bleven ze hier wonen. Zeker jongste dochter Jutta ziet op tegen de verhuizing: “We gaan een stukje verder wonen, dus zal ik niet zomaar meer op de fiets kunnen springen om opa en oma een bezoekje te brengen. Daar zie ik nu al tegenop.” “Ook al wonen we dan niet meer onder hetzelfde dak, we zullen opa en oma nog regelmatig zien, hoor”, sust Ingvild. “Ze zijn nog niet meteen van ons af!”

Tekst: Maud Vanmeerhaeghe – Foto’s: Thomas De Boever