Living Apart Together. Ofwel geliefden die wel voor elkaar kiezen, maar niet om samen te wonen. Een formule die prima werkt voor Rita (58) en Herman (72). Ze zijn al 12 jaar een koppel maar wonen nog steeds bewust apart met alle voor- en nadelen van dien. “We zijn nog elke keer blij als we elkaar zien, zelfs na al die jaren.”
“Wij hebben elkaar toevallig ontmoet”, begint Herman hun liefdesverhaal. “Na dertig jaar huwelijk liet mijn vrouw me in de steek en zat ik diep in de put. Om mijn gedachten te verzetten, boekte ik voor de eerste keer in mijn leven een groepsvakantie naar Cyprus. En daar op de luchthaven van Zaventem zag ik Rita voor het eerst.”
“Ik had al vaker groepsreizen gedaan en toen ik Herman zag verschijnen dacht ik: tiens, eindelijk eens mijn type man!” (lacht)
Hoewel ze samen een toffe reis beleefden en er een zekere aantrekkingskracht was, duurde het nog een aantal jaar vooraleer ze een koppel werden. “Ik zag Herman wel zitten, maar ik vond dat hij nog te veel te verwerken had om al een nieuwe relatie te beginnen. Bovendien was ik gelukkig met mijn leven: reizen, met vrienden afspreken, doen en laten wat ik wou… Ik herinner me nog dat ik dacht: de man die me uit dit leventje wil trekken, zal van goeden huize moeten zijn.” (lacht)
Eind 2006 belde Herman Rita op met het voorstel om nog eens samen te gaan wandelen en bij te praten. De klik was er nog steeds en het was voor beiden zonneklaar: ze hoorden bij elkaar. Herman die intussen een nieuwe relatie had en bij zijn toenmalige vriendin woonde, stond voor de moeilijke taak zijn relatie te beëindigen. “Dat ging gepaard met heel veel tranen en drama. Ik vond het vreselijk dat deze keer ik degene was die kwetste. Toen is er bij mij iets veranderd: ik wilde niet meer samenwonen de eerste jaren. Ik wou zo’n miserie nooit meer meemaken.”
Rita: “Ik kon me daar wel in vinden. Het voelde voor ons alle twee comfortabel om ons eigen appartement te houden. Aangezien we niet ver van elkaar wonen – een kwartiertje met de auto – is het gemakkelijk om elkaar meerdere keren per week te zien; wel 5 á 6 keer. Herman is met pensioen, maar ik werk nog vier vijfde. ’s Maandags ben ik thuis en dan doen we altijd iets leuk samen. De andere dagen varieert het of we elkaar zien.”
“In het begin had ik wel een beetje moeite met vertrouwen”, zegt Rita. “Maar dat is in elke prille relatie zo denk ik. Herman volgde in die tijd een cursus fotografie en ik vroeg me wel eens af hoeveel vrouwen er rond hem hingen (lacht). Ja, tenslotte is hij een knappe man en een beetje gezonde jaloezie kan nooit kwaad hé.”
“Ach”, wuift Herman het compliment weg. “Vertrouwen is de hoeksteen van alle relaties, niet alleen van latrelaties.”
Het grootste voordeel van een latrelatie vinden Rita en Herman dat ze nog elke keer blij zijn om elkaar te zien. Rita: “Zelfs na al die jaren verheug ik me er nog op om Herman te zien. Natuurlijk is hij de persoon bij wie ik het liefste ben en met wie ik het meeste plezier heb. Als we elkaar zien, dan is het om te ontspannen: samen fietsen, eten, tv kijken, op stap gaan… Praktische zaken doen we weinig samen. We zeggen bijvoorbeeld al een jaar dat we samen naar het containerpark gaan, maar die spullen staan nog altijd in de gang.”
Herman: “Op de dagen dat we elkaar niet zien, bellen we. Dan vertellen we over onze dag en nadien nestelen we ons in onze eigen zetel. We genieten er alle twee van om naar onze eigen lievelingsprogramma’s te kijken. Bij mij zijn dat vaak feuilletons, sport- en actualiteitsprogramma’s, dingen die Rita minder interesseren.”
Komt het onderwerp samenwonen dan nooit aan bod? “Toch wel”, zegt Rita. “Het is niet altijd even praktisch om apart te wonen. Je moet toch altijd een stap vooruitdenken en plannen: heb ik wel de juiste schoenen en kleren bij om te gaan werken, te sporten, op stap te gaan …? Wie blijft bij wie slapen?”
Op financieel vlak zou samenwonen een voordeligere keuze zijn, maar dat is noch voor Herman, noch voor Rita voldoende om de stap te zetten. “Nee, we zijn alle twee financieel onafhankelijk en mochten we ooit gaan samenwonen, dan zou ik zeker onze financiën volledig gescheiden houden”, zegt Rita. “Herman heeft twee kinderen en ik wil op dat vlak de zaken niet onnodig complex maken.”
“Ik heb al een paar keer geopperd om samen iets te zoeken. Ik droom al even van een huisje met een tuin. Ik ben niet gebonden aan Lokeren en wil best verhuizen naar Sint-Niklaas, maar niet naar het appartement van Herman. Het is een zeer mooi appartement, maar het ligt vlak aan een druk kruispunt waar ik absoluut niet wil wonen. Herman wil zeker in Sint-Niklaas blijven om dicht bij zijn kinderen en zes kleinkinderen te zijn, wat ik uiteraard volledig begrijp.”
Rita en Herman verschillen 14 jaar. Iets wat voor beiden nooit een probleem vormde. “Maar nu Herman een dagje ouder wordt, maak ik me soms toch wel wat zorgen. Herman heeft al een paar hartoperaties achter de rug. Stel je voor dat hem iets overkomt terwijl hij alleen thuis is? Op dat vlak zou ik me geruster voelen mochten we samenwonen.”
“Ja, daar denk ik soms ook aan. Wat als ik serieus ziek word en ik heb zo’n pijn dat ik niet meer uit bed geraak? Of wat als ik nog eens flauwval? Wie gaat me dan komen helpen? Maar ja, mochten we samenwonen dan zou Rita ook niet constant bij mij zijn en kan er ook van alles gebeuren. Uiteindelijk maakt dat niet zoveel verschil.”
“En aangezien we elke dag bellen, zou je er nooit langer dan een dag liggen hoor”, plaagt Rita liefdevol.
Tekst: Bo Bogaert – Foto’s: Thomas De Boever