Met drie kinderen en zes kleinkinderen heb ik al dikwijls over mijn nalatenschap nagedacht. Welke materiële goederen zal ik ze schenken? Op dat vlak ben ik niet rijkelijk bedeeld, maar waarden heb ik hen des te meer te bieden. Vriendelijkheid en verdraagzaamheid, om er een paar te noemen. Ik wil ze mijn huis nalaten, maar nog meer mijn verhaal en herinneringen. Oma zijn, het is een heerlijk gevoel!

Ik ben een gescheiden vrouw van 54 jaar. Samen met mijn Ierse wolfshond Rose, een teefje, woon ik in een huis dat ik nog niet zo lang geleden heb gekocht in Beauvechain, Waals-Brabant. Ik stapte op mijn achttiende in het huwelijksbootje en volgde mijn man, een militair, naar Duitsland. Elke twee à drie jaar moesten we verhuizen. Ik studeerde Duits aan het Goethe-Institut in Brussel en werkte halftijds als bediende in verschillende handelszaken. Dat werd moeilijk zodra ik getrouwd was.
In 2010 ben ik gescheiden. Ik ben de trotse mama van twee dochters en een zoon en de gelukkige grootmoeder van zes kleinkinderen, tussen 11 jaar en 8 maanden. Mijn dochters wonen in Antwerpen, mijn zoon in Mechelen. Ik zie ze geregeld, en elk jaar komen ze kerst en Pasen bij mij vieren. Hier kunnen ze genieten van mijn tuin en mooie wandelingen maken. Onze band is zo sterk dat de tijd er geen vat op heeft. Elk weerzien is een gelukkig weerzien. Ik ben echt hun lieve omaatje.

Karakter en waarden

Ik ben me ervan bewust dat alles wat ik ze meegeef hun karakter helpt vormen. Het leven is één grote overlevering: van verhalen maar ook van tradities, cadeautjes, talenten enz. Hoe groter mijn kleinkinderen worden, hoe meer plezier ik erin schep om te delen. Ik praat vaak met hen, leer ze van alles, steek ze aan met mijn passie voor kunst en boeken. Ik probeer van hen nieuwsgierige kinderen te maken, die observeren, reageren en vragen stellen.
Als moeder/grootmoeder wil je hen ook bepaalde waarden meegeven, en de belangrijkste in mijn ogen is verdraagzaamheid. Niet iedereen is gelijk. Dat moet je aanvaarden. Ik weet waarover ik spreek, want ik houd van reizen en andere culturen leren kennen. Ik herinner me nog hoe ik als tweejarig meisje bij mijn oma op schoot zat, met een boekje van National Geographic in mijn handen. Ook bij mij thuis liggen er overal reismagazines- en verhalen.

Familiegeschiedenis

Mijn kinderen zijn nu volwassen: 34, 32 en 29 jaar oud. Ze leiden elk hun eigen leven, hebben een eigen gezin en een eigen situatie. Toen ik dit huis kocht, zocht ik zekerheid voor mezelf maar met het idee om het uiteindelijk aan mijn kinderen na te laten. Ik heb ook veel spullen die ik hen wil schenken. Al dan niet van grote waarde. Ik ben vooral gehecht aan de etnische juwelen die ik meenam van op mijn reizen, elk met hun eigen verhaal. Die wil ik aan mijn kleinkinderen geven. Als we onze kinderen of kleinkinderen zoiets geven, is dat ook een stukje familiegeschiedenis.

Duwtje in de rug

Als gescheiden vrouw is het voor mij minder vanzelfsprekend om mijn familie een financieel duwtje in de rug te geven, maar ik vertroetel ze wanneer ik kan. Al mijn kinderen zijn eigenaar van hun huis en werken hard om hun lening af te betalen. Daarom koop ik graag die dingen voor hen waar zij nooit aan zouden denken om ze te kopen. Al een geluk dat ik hun smaak en behoeften ken…

Op dit moment ben ik een boek aan het schrijven over reizen. Ik heb eindelijk de draad weer kunnen oppikken na de werken in dit huis, al heb ik daar het laatste nog niet van gezien. Daarnaast schrijf en illustreer ik kinderboeken. Dat is ook een talent dat ik wil doorgeven. Ik weet nog goed dat ik tegen mijn oudste dochter zei: ‘Als mama heb ik alles gedaan wat ik kon en ik hoop dat jij nog beter zult doen!’

Ik heb dit huis drie jaar geleden gekocht en woon er nu twee jaar. Ik hoefde geen lening aan te gaan en moet dus niet elke maand een bedrag op tafel leggen. Ondanks mijn ziekte voel ik mij hier thuis en dat is van onschatbare waarde. Ik probeer niet te veel aan mijn spaargeld te zitten door goed maar zuinig te leven. Gelukkig krijg ik een onderhoudsuitkering van mijn ex-man omdat ik al die jaren bij hem ben gebleven zonder dat ik kon werken. Maar daar betaal ik flink wat belasting op!

Investering

Bij de aankoop van mijn huis had ik veel aan mijn notaris, die me hielp waar hij kon. Dankzij de verkoop van het huis dat ik met mijn man had en een gift van mijn ouders kon ik investeren in deze woning, mijn nieuwe thuis. Een huis kopen was een slimme manier om mijn geld te investeren, en de ideale manier om met mijn beide benen op de grond te blijven staan. Ik was een beetje bang voor de moeilijkheden bij de notaris, maar het dossier was erg duidelijk. Alles werd heel eenvoudig voorgesteld, zwart op wit. Toch was er de vrees dat ik geïnvesteerd had in een gebouw met verborgen gebreken. Maar ook op dat punt stelde hij me gerust. Uiteindelijk is dit huis een zegen waar ook mijn familie van zal kunnen genieten. Ik heb mijn erfenis nog niet opgesteld, maar zal binnenkort een afspraak maken om dat te regelen. Ik vind het belangrijk dat mijn situatie duidelijk is en dat mijn erfenis voorbereid is. Ik wil het de mensen om wie ik geef zo eenvoudig mogelijk maken.

Meer info op Notaris.be

Tekst: Gilda Benjamin – Foto’s: Jan Crab